Ο Οκτώβρης μαζί με άλλα είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική και νεογνική απώλεια, με την πρώτη ( περιγεννητική απώλεια) να είναι ένα κομμάτι που πολύ πρόσφατα άρχισε να παίρνει σιγά σιγά τη σημασία και τη σημαντικότητα που του αναλογεί . Το περιγεννητικό πένθος αφορά την απώλεια εμβρύων καθόλη τη διάρκεια της κύησης από την πρώτη στιγμή της σύλληψης (συμπεριλαμβανόμενης και της άμβλωσης) . Το περιγεννητικό πένθος είναι ένα πένθος που χαρακτηρίζεται από τη μοναδικότητα της θλίψης που βιώνουν οι γονείς καθώς τις περισσότερες φορές δεν έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα , ένα συγκεκριμένο αντικείμενο για το οποίο πενθούν , πενθούν όμως για τα όνειρα τους, τις φαντασίες που έκαναν , για όσα ένιωσαν ,για όσα θέλησαν να ζήσουν ,για όσα επένδυσαν ακόμα και αν όλα αυτά κράτησαν για λίγο. Και ύστερα αυτό που χάθηκε δεν έχει αφήσει κανένα ίχνος χειροπιαστό ,καμία ανάμνηση στους γονείς ώστε να έχουν κάτι να κρατηθούν κάτι που να πιστοποιεί ότι αυτό που έφυγε και που πονάει τόσο υπήρξε κάποτε και ήταν πραγματικό. Και έπειτα τις περισσότερες φορές το περιγεννητικό πένθος θεωρείται ένα μη συμβάν , κάτι όχι σημαντικό ,κάτι για το οποίο δε χρειάζεται καν να πενθήσουμε. Τις περισσότερες φορές τοποθετείται σαν κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά και το ζευγάρι συχνά παροτρύνεται να συνεχίσει γρήγορα τις προσπάθειες για να αντικαταστήσει αυτό που χάθηκε . Έτσι το ζευγάρι , η γυναίκα βρίσκεται χωρίς υποστηρικτικό πλαίσιο ( κάτι που υπάρχει σε όλα τα υπόλοιπα πένθη) να μην έχει χώρο και χρόνο για να επεξεργαστεί την απώλεια , να πενθήσει, να αποχαιρετήσει αυτό που έχασε και ύστερα να προχωρήσει. Έτσι ο πόνος μένει βουβός ,μετέωρος , κρυφός αφού για κανέναν δε φαίνεται ένα σημαντικό συμβάν.Και πολλές φορές η γυναίκα βρίσκεται να προσπαθεί με μανία και αγωνία για μία επόμενη εγκυμοσύνη και όσο αυτή δεν έρχεται τόσο ο θυμός και ο πόνος μεγαλώνουν και τόσο περισσότερο ρίχνεται στην προσπάθεια . Μα και όταν έρθει η νέα εγκυμοσύνη μαζί με τη χαρά έρχεται και αυτό το πένθος που δε βρήκε το χώρο του να φωλιάσει μέσα στη χαρά σε αυτό θα μπορούσε να γίνει αλλά δεν έγινε. Όλα τα σημεία αναφοράς του ζευγαριού έχουν ανατραπεί: η σχέση τους με τον κόσμο έχει τροποποιηθεί , η αίσθηση που έχουν για τη ζωή έχει πλήρως μεταβληθεί ακόμα και το σχέδιο που είχε καταστρώσει το ζευγάρι και τους επέτρεπε να προβάλουν τους εαυτούς τους στο μέλλον δεν υπάρχει πια . Τα συναισθήματα και η έκθεση του πόνου δεν εκφράζονται πάντα με τον ίδιο τρόπο από τους δύο γονείς και ταυτόχρονα γεγονός που μπορεί να οδηγήσει ορισμένες φορές σε εσφαλμένες ερμηνείες και σε ρήξη στη σχέση . Πολλές φορές η οδύνη είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να τους απομονώσει και να τους κάνει να μην αντέχουν τους άλλους έχοντας επιπλέον την αίσθηση ότι άλλοι ποτέ δεν τους καταλαβαίνουν. Η γυναίκα πολλές φορές έχει την αίσθηση ότι ο σύντροφός της δεν αισθάνεται τίποτα πια, ότι έχει πολύ γρήγορα ξεχάσει γιατί δεν μιλά για το γεγονός και επενδύει αποκλειστικά στην εργασία του . Ο χρόνος της ψυχικής επεξεργασίας δεν είναι ίδιος για τον καθένα γονιό έτσι οι άντρες θέλουν γρήγορα να γυρίσουν σελίδα ενώ οι γυναίκες έχουν ανάγκη να μείνουν και να βιώσουν τον πόνο τους ώστε να ξαναβρούν το χαμένο μωρό τους . Η ανάκτηση της σεξουαλικότητας μπορεί και αυτή πολύ συχνά να είναι δύσκολη. Η γυναίκα φέρει βαρέως το σώμα της και όλα όσα αφορούν τη θηλυκότητα της μπορεί να είναι χρωματισμένα από το θάνατο .Ένα πολύ συνηθισμένο συναίσθημα στο περιγεννητικό πένθος είναι ο θυμός . Η οργή , ο θυμός απέναντι στον κόσμο και πιο συγκεκριμένα απέναντι στις έγκυες γυναίκες και τα βρέφη τους μπορεί να ενισχυθούν από την αδιαφορία και την έλλειψη κατανόησης από τους γύρω ανθρώπους , οι οποίοι τείνουν να διαγραφούν πολύ γρήγορα το γεγονός και να μην αναγνωρίζουν επαρκώς την οδύνη των γονιών . Οι άνδρες φυσικά δεν γλιτώνουν αυτή την αδιαφορία καθώς κανείς δεν αναρωτιέται ούτε τους ρωτάει πως τα βγάζουν πέρα ενώ οφείλουν συνεχίσουν την εργασία τους και τη ζωή τους σα να μην συνέβη τίποτα . Ο θυμός πολλές φορές μπορεί να απευθύνεται και στο ίδιο το έμβρυο καθώς απέτυχε στα καθήκοντα του απέναντι στην οικογενειακή γραμμή και καθώς εγκατέλειψε βίαια τους γονείς στερώντας τους έτσι τη δυνατότητα τους να πραγματώσουν το όνειρό τους να γίνουν γονείς . Πολλές φορές οι μητέρες έχουν την αίσθηση ότι αυτές σκότωσαν το βρέφος τους. Αυτή η ενοχή μπορεί να έχει άμεση σχέση με τη διακοπή της κύησης αλλά συχνά πρόκειται για ένα υποθετικό σφάλμα που η γυναίκα πιστεύει ότι αποτέλεσε την αφετηρία για την παθολογική κατάσταση του εμβρύου. Άλλες φορές η παθολογία του εμβρύου μπορεί να παραπέμπει στην ιδέα ενός αμαρτήματος που οι γονείς είχαν διαπράξει .Πολλές φορές οι γονείς τείνουν συνειδητά να συνδέουν το γεγονός με μία παλιότερη διακοπή της κύησης που ήδη μπορεί να είχαν επιλέξει . Οι γυναίκες αισθάνονται ανίσχυρες να εμποδίσουν το θάνατο του παιδιού τους και εξαιτίας αυτού θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο. Αυτή η ενοχή εμποδίζει κάθε ευχαρίστηση και κάθε πηγή χαράς . Οι γυναίκες έχουν συχνά ένα αίσθημα προδοσίας απέναντι στο νεκρό μωρό τους. Η ενοχή αυτή συνιστά επίσης ένα μέσο για να αρνηθεί κανείς καταρχήν την πραγματικότητα του θανάτου ώστε να φτάσει σταδιακά στην αποδοχή του. Το αίσθημα αυτό της ενοχής αναμειγνύεται και με ένα αίσθημα αποτυχίας και ντροπής καθώς το περιγεννητικό πένθος αποτελεί κατ’ εξοχήν ένα ναρκισσιστικό πλήγμα μιας και δεν πρόκειται για αυτό που συνέβη αλλά για αυτό που δε καταφέραμε.Μα πάνω από όλα το περιγεννητικό πένθος είναι ένα πένθος σημαντικό που χρειάζεται το χώρο , το χρόνο και την αναγνώριση που το αναλογεί όπως ακριβώς και η κάθε ύπαρξη ανεξάρτητα από το χρόνο που της δόθηκε σε αυτή τη ζωή.
Από Ψυχής